شاید…

یک- دیشب خواب می دیدم که در یک خانه ی بزرگ تک و تنها مانده ام، همه ی درها به رویم قفل شده و هیچ راهی به بیرون ندارم. نیروی مهاجمی که هیچ حضور فیزیکی هم ندارد و تنها حسی دلهره آور است تهدیدم می کند و هر لحظه حضورش را بیشتر از قبل در کنارم احساس می کنم. درست در لحظه ای که هیچ راه گریزی نمانده بود و این حس دلهره آور نادیدنی را کاملا در مقابل خودم احساس می کردم با صدای وحشتناکی از خواب پریدم.
دو- مانده ام این خستگی مفرط و بی انگیزگی مزمن چطور این روز ها دوباره سر و کله اش پیدا شده است؟ آن هم درست در زمانی که بیشتر از هر وقت دیگری کار برای انجام دادن دارم. کلی کار های دانشگاه مانده که بعد از تعطیلات باید تحویل استادها بدهم و می دانم که در تعطیلات طولانی و شلوغ عید هم با این وضعیت کاری از پیش نمی برم. درست یک هفته است که هر روز با خستگی زیاد از خواب بیدار می شوم و تمام وقتم یا به راه رفتن در خیابان ها می گذرد یا به خانه ماندن و بیهوده وقت گذراندن. تمام کارهای این چند وقت را به اجبار انجام داده ام.
سه- ویژه نامه های نوروزی روزنامه ها و مجلات کم کم از راه می رسند، فعلا روزنامه ی اعتماد ملی و مجله ی نسیم هراز ویژه نامه هایشان را منتشر کرده اند، شاید در پست های بعدی درباره ی ویژه نامه ها بنویسم.
چهار- چند روز اول تعطیلات را همین اهواز می مانم و احتمالا از اواسط تعطیلات چند روزی هوای تهران را نفس می کشم.
پنج- شاید رمز زندگی ما این باشد که به زندگی ادامه می دهیم، حتی اگر ندانیم که چرا زندگی را ادامه می دهیم.*
* ذهن زمستانی/ رامین جهانبگلو/ نشر نی