دو کتاب دیگر

1. کشش‏‏ها

نه دیدیه ون کولارت برایِ ما اسمِ آشنایی است و نه حسین سلیمانی نژاد آن‏قدر مترجمِ مشهوری، اما انصاف بدهید که وقتی اسمِ کتابی کشش‏ها باشد، آدم یک جوری نمی‏تواند در مقابل‏اش مقاومت کند و آخرِ سر مجبور می‏شود در مقابلِ وسوسه‏ خواندن‏اش تسلیم بشود. کشش‏ها سه فصل یا سه داستان دارد، هر فصل را می‏شود به طورِ مجزا از دو فصلِ دیگر خواند اما هر سه داستان پیوندی با هم دارند؛ در داستانِ اول نویسنده‏ای که مدتهاست دیگر انگیزه‏ای برایِ نوشتن ندارد با دختری آشنا می‏شود که سعی می‏کند او را وادار به نوشتن کند، در داستانِ دوم نقاشی ادعا می‏کند که دو دختری را که شیفته‏ی نقاشی هایِ او بوده‏اند به قتل رسانده اما هیچ اثری از این دو دختر باقی نمانده و داستانِ سوم که برخلافِ دو داستانِ دیگر در فضایِ وهم و خیال اتفاق می‏افتد مردی در یک منطقه‏ی نظامی وارد خانه‏ای می‏شود که رازهایِ زیادی را در خود پنهان کرده و این خانه کم کم مرد را شیفته‏ی خودش می‏کند.

هر سه داستان ابهام ها و معماهایی دارند و البته پایان بندی هایِ میخکوب کننده‏‏ای بخصوص در موردِ داستانِ اول که وقتی به صحنه‏هایِ آخرِ داستان می‏رسید هم کلی سوال تویِ ذهنِ تان شکل گرفته و هم پایان بندیِ داستان جوری است که شما را مجبور می‏کند دیگر کتاب را زمین نگذارید و سراغِ فصل هایِ بعدی بروید شاید جوابِ سوال هایتان را آنجا پیدا کنید.

پشتِ جلدِ کتاب آمده که: «آیا باید در مقابل کشش ها مقاومت کرد؟ آیا دلیل تسلیم شدن، فرار از خود است یا پیدا کردن دوباره‏‏‏ی خود؟ در این کتاب ماجرای سه هوس مرگ‏بار با رازی به‏هم پیوند خورده‏اند و استعداد یکی از بزرگ‏ترین نویسندگان فرانسه را به اوج خود رسانده‏اند.» و البته ایشان هم خبر  دادند که بقیه‏ی کارهایِ ون کولارت هم که یک چیزی‏اند در حد غوغا در حال ترجمه‏اند و اگر هزار و یک مساله دیگر پیش نیاید من همه‏تان را به یک ون کولارت خوانیِ اساسی در آینده‏ی نزدیک دعوت می‏کنم.

2. ترانه‏ی برف خاموش

هیوبرت سلبی جونیور را در این اندازه می‏شناسیم که همان نویسنده‏ای است که دارن آرنوفسکی فیلم رکوییم برای یک رویا -یا آن طور که بیشتر به گوشِ مان آشناست مرثیه‏ای برای یک رویا- را از رویِ مشهورترین رمان‏اش ساخته است، پس ‏طبیعی است که اطلاعاتِ بیشتر را باید از مقدمه‏ای که پیمان خاکسار رویِ مجموعه داستان ترانه‏ی برف خاموش، اولین اثرِ منتشر شده‏ی جناب سلبی جونیور در ایران و تنها مجموعه داستان‏اش، نوشته بگیریم. سلبی جونیور روی عرشه‏ی کشتی کار می‏کرده، بعد مبتلا به سل می‏شود و یکی از ریه هایش را برمی‏دارند، وقتی به خاطرِ بیماری کاری پیدا نمی‏کرده و هیچ درآمدی نداشته یکی ازدوستانش او را ترغیب به نوشتن می‏کند و او هم پیشِ خودش می‏گوید: «الفبا که بلد بودم، پس شاید می‏توانستم نویسنده شوم.» و شروع می‏کند با نثری آزاد و بی تکلف از دنیایِ غمگین و خشنی می‏نویسد که در دورانِ جوانی با آن دست و پنجه نرم کرده بود و وقتی در سال 2004 می‏میرد، شش رمان و همین یک مجموعه داستان را برایِ ما باقی می‏گذارد که ظاهرا هیچ کدام از رمان هایِ سلبی جونیور هم با وضعیت ممیزی فعلی قابلِ چاپ در ایران نیستند.

بعضی از داستان هایِ این مجموعه نقطه‏ی شروعِ رمان هایِ سلبی جونیور بوده‏اند، داستان هایِ این مجموعه یک دوره‏ی زمانیِ بیست ساله را در بر می‏گیرند و از نظر سبک، لحن و مضمون متفاوت‏اند اما اغلبِ شخصیت هایِ داستان ها، آدم‏هایی به شدت تنها و منزوی‏اند که استرس و دلهره‏ی حاکم بر زندگیِ شهری جامعه‏ی مدرن آنها را دچارِ پریشانی کرده است، گاهی شبیه آن مردِ داستانِ آخر با راه رفتن در برف دنبالِ معنا و امیدی برایِ ادامه‏ی زندگیِ شان می‏گردند یا شبیهِ پدرِ داستانِ یک کم احترام با بی توجهی پسرِ کوچکشان دچارِ جنون می‏شوند -من آن جنون و طنزِ این داستان و داستان گرمای پاییزی را به شدت دوست داشتم- یا مثلِ هری داستان پالتو تنها دارایی‏شان در زندگی یک پالتو است و از دست دادنِ پالتو برایشان ممکن است به معنایِ از دست رفتنِ معنا و مفهومِ زندگی‏شان باشد.

نسخه‏ی اصلی کتاب پانزده داستان داشته که مترجم به دلایلی -حدس زدن‏اش خیلی سخت نیست- فقط دوازده داستانِ این مجموعه را ترجمه کرده و همین هم خودش غنیمتی است.

پ. ن. یک: بعد شما فکر کنید دورِ هم جمع بشویم برایِ هم ون کولارت بخوانیم، من البته جدی جدی بهش فکر می‏کنم، یک جمعی که دورِ هم بنشینیم و داستان بخوانیم و بعد فقط درباره‏اش حرف بزنیم، صرفا درباره‏یِ حس هایِ مان موقعِ خواندنِ داستان حرف بزنیم.

پ. ن. دو: شما از این رفقا سراغ ندارید که شبیه جناب سلبی جونیور از در بیایند تو و بگویند بنویس و ما شروع کنیم به نوشتن و بعد کم کم بشویم یکی شبیه هربرت سلبی جونیور؟