زردها بیهوده قرمز نشدند

آهای تویی که با مانتویِ سیرِ قهوه‏ای یکی از پیاده رو هایِ شریعتی را جلویِ رویِ من  پایین می‏رفتی و هر کَسی که از کنارِ تو رد می‏شد یا یک چیزی می‏گفت یا برمی‏گشت سر تا پایت را برانداز می‏کرد، من هم از سرِ کنجکاوی و عادت برگشتم و نگاهت کردم اما تویِ چهره ات هیچ چیزِ متمایزی، یک چیزی که تویِ ذهن بماند و تو را از بقیه جدا کند پیدا نکردم. جلوتر که دیگر از راه رفتن خسته شده بودم، سوارِ تاکسی شدم، وقتی راننده‏ی تاکسی پشتِ یک صفِ طولانی از ماشین ها سرعت‏اش را کم کرد، فهمیدم تو هم از پیاده گز کردن خسته شده‏ای و این ها همه برایِ تو رویِ ترمز زده‏اند… ولی نفهمیدم چرا وقتی راننده‏ی تاکسی با حرص و غیظ کنارِ یکی از این ماشین ها ایستاد و به راننده مزدا 3 مشکی رنگ که همین جور تخمینی هفتاد، هفتاد و یکی دو سالی را داشت فحش رکیکی داد و پشت بندش یک چیزی گفت که خیلی مودبانه‏اش می‏شود این که «هنوزم چیزی واست مونده که این جور مواقع راست کنه؟» یادم به داستانِ کوتاهی افتاد که همین یکی دو روز قبل‏اش خوانده بودم و یک جایی از داستان زنِ روسپی برایِ مردِ داستان تعریف می‏کرد که یکی از مشتری ها او را به خانه‏اش برده و بعد تازه آن‏جا زن فهمیده که مرد او را نه برایِ خودش که برایِ سگ‏اش می‏خواهد.

وقتی راننده تازه متوجه خانمی که تویِ صندلیِ عقب نشسته بود شد و گفت «آخ ببخشید… ببخشید خانم تویِ ماشین نشسته بود…» و آن خانمِ کنارِ شیشه جواب‏اش داد که «آقا گل گفتی، اگه میشد می‏آمدم به خاطرِ این حرفی که زدی دهنت رو ماچ می‏کردم.» و تو سوارِ همان مزدا 3 مشکی رنگ شدی نفهمیدم که چرا حال‏ام حتی از وقتی که آن داستان را هم خوانده بودم بدتر شد.

نام پست بخشی از ترانه برف فرهاد و نام همان داستانِ کوتاه از کیا بهادری در مجموعه ژرفای سرمه‏ای

Advertisements