صبحانه

کلا آدمِ صبحانه خوری‏ ام؛ یعنی باید همان اولِ صبح، صبحانه بخورم که موتورم راه بیفتد، که روزم شروع بشود. پیش آمده که صبح قراری داشته‏ ام، دیر هم بیدار شده‏ ام، آن یک نفر یک گوشه منتظر مانده و من نشسته‏ام صبحانه‏ام را سرِ صبر خورده‏ام و بعد تند تند خودم را رسانده‏ام سرِ قرارم. این اواخر آخرِ شب ها که نشسته‏ام سیب گاز می‏زنم با خودم فکر می‏کنم که صبح برایِ صبحانه‏ام چی بخورم؟ می‏روم سراغِ کتابِ نجف که نوشته برایِ آدم هایِ باذوق کره را با چهار، پنج دانه خرما تفت بدهید و بعد تخمِ مرغ را داخلِ این ها بشکنید یا می‏روم سراغِ آن دفتر سیاهِ مامان که گوشه‏ی یکی از کابینت ها نگه‏اش می‏دارد و آن‏جا یادداشت کرده که می‏شود هویج و زیتونِ بدون هسته را له کرد و بعد نشست با یکی از این نان هایِ بلکی و پنیر خورد و حظِ وافر برد.

بعد خودم تازه کشف کرده‏ام وکلی هم ذوق زده‏ام که می‏شود هندوانه را با پنیر و گردو قاطی کرد و همان اولِ صبح به خاطرِ آن رنگِ قرمزِ و آن خنکیِ بی نظیر تا خودِ شب تویِ یک جور سرخوشیِ نشئه آور دست و پا زد، انگار تا وقتی شیرینیِ هندوانه و شوری پنیر را می‏شود کنارِ هم نشاند هیچ چیزی اهمیت نداشته باشد، چند پرِ ریحان هم که کنارِ این ها بگذارید دیگر عیشِ تان تکمیل است. این جوری نگاه نکنید که یعنی خودمان که این ها را می‏دانستیم، یکی از آن فرمول هایِ صبحانه‏ایِ تان یا اصلا یکی از آن پاتوق هایِ صبحانه خوری تان را رو کنید.