دست هم را می گیریم و می رویم

احساساتی شدن را، احساساتی بودنِ بیش از حد را دوست ندارم، حتی گاهی از بودنِ زیاده از حدِ احساسات می ترسم اما زیاد پیش می آید که خودم  این طور بشوم. دوست ندارم هر از گاهی این حالِ مزخرفم را بیاورم این جا بنویسم، مدام بیایم بنویسم که خسته ام و بی حوصله و سرگردان. که گاهی خسته می شوم از این که باید مدام خودم را بزنم به کوچه علی چپ، که دیوانه می شوم از این که باید سرِ خودم را شیره بمالم که چقدر همه چیزِ این اطراف خوب است و دنیا به هیچ جایم نباشد.

دلم تنگ می شود گاهی برایِ چیزی که نمی دانم چیست و عجیب این حالِ مزخرفِ خودم را دوست دارم و امشب از آن شب هاست که انگار در اعماقِ یک چاه مدفون شده ای و هرچه نگاه می کنی جز تاریکی اثری نیست.